Columns
Dit is de nieuwste column. Alle andere columns komen in de lijst hiernaast. Klik er op om het hieronder te kunnen lezen.
Mindfullness
Ron Rote, 2017-09-24
Mindfull (Ron Rote)
Stil zit ik met gekruiste benen op een kussentje. Een wit hemd omspant mijn torso. Ogen geloken tot 3 meter voor mij. Mindful ga ik worden. Bewust en aanwezig in het Hier en Nu. Om mij heen golft hemelse muziek: Touching the Sky. En ik probeer mijn kruinchakra met de maan te verbinden. Zoveel houd ik van jou, tot de maan en terug, zei ik tegen mijn dochtertje. En zij geloofde dat. Ahooeeemmm!
In mijn innerlijk welt iets op. Een diepe gedachte of een innig Weten van het Al? Nee, langzaam ontsnapt mij een reutelend windje. Toch maar geen knoflook eten vlak voor mijn mindfulness sessie! Mijn buurvrouw schuift een beetje van mij weg. Ook mindful, denk ik. Of ze heeft een goede neus, dat kan ook.
De muziek verandert: The Quiet Mountain daagt mij uit om uit mijn eigen kleine harnasje te treden en de berg te omarmen. Ik spreek mijn innerlijke oog streng toe: hup, uitbreiden, groot worden, even die berg pakken, kan je vast wel! Maar terwijl ik om die berg mijn armen leg zie ik de doornstruiken en de scherpe stenen. Ik glijd weg en verdwijn in een afgrond. Heel mindful, dat wel. En daar lig ik dan, voel steken in mijn billen. Ben van mijn kussentje met boekweitkorrels afgegleden. Beetje schaapachtig kijk ik om mij heen naar al die ahoooeeemende anderen. Zij wel mindful, ik niet dus.
Drops of Joy: etherische harpklanken omhullen mij. Ga naar binnen en voel de honing in je ziel druppelen. Pure vreugde. Ik probeer het en denk gelijk: acacia honing, of weidebloemen? Maar ik vond toch altijd die kristallige honing zo lekker, niet de vloeibare. En waar loopt die dan mijn lichaam binnen? Uit alle macht stel ik me dit voor, ja ja ja, het lukt…. Tot ik opeens heel nodig moet plassen. Niks geen honing dus.
De allerlaatste poging om mindful te worden. De muziek wordt heel ijl. Quiet here – een Zweedse fluit begeleidt een kabbelbeekje. Ooit verspeelde ik daar in Zweden een gigantische zalm, gaat het door mij heen. 15 was ik en de grootste kanjer ever gemist! Ik voel mij weer boos worden. Stil worden, leeg, leeg, leeg. Heerlijk leeg! … “en dan stroomt het vol met zingen van die merel”. Die dichtregel van Rutger Kopland. Ik ben 8 jaar oud…het open raam en terwijl de merel in de boomtop zingt, glijd ik de nacht in.