Columns

Dit is de nieuwste column. Alle andere columns komen in de lijst hiernaast. Klik er op om het hieronder te kunnen lezen.

Pissig

Stel, je rijdt op een snelweg en je moet dringend plassen.

Stel, je zit in zo’n sprinter zonder toilet met hevige aandrang.

Stel, je bent een pakketbezorger met een spoedeisende deadline én hoge nood.

In het eerste geval scheur je naar het dichtstbijzijnde tankstation en hoopt op een schoon toilet.

In het tweede geval stap je op het eerstvolgende station uit, vervolgt je reis na de boodschap

en dient een klacht in bij de NS.

In het laatste geval rest slechts één noodgreep: de fles.

Zoals in die film Sorry, we missed you.

Een verhaal over armoede en uitbuiting als gevolg van marktwerking en doorgeslagen flexibilisering.

Een verhaal over bezorgers die als moderne slaven gebukt gaan onder de knoet van hun bazen en de bagger van ontevreden klanten moeten slikken.

Een verhaal over zo’n zzp’er in Noord-Engeland, van wie elke beweging wordt geregistreerd.

Zonder pakket je voertuig verlaten, gaat ten koste van je verdienste. Plassen buiten de bus is verboden. Vandaar die fles.

Onlangs belde zo’n bezorger aan. Met een pakket voor de buren.

Het filmverhaal nog vers in mijn geheugen, vroeg ik of hij zin had in koffie. ‘Ik heb net gezet,’ loog ik.

De man bedankte hoofdschuddend. Tijd voor koffie? Echt niet. Ik zag het hem denken.

Ik kon me niet voorstellen dat het er bij ons in Nederland net zo belabberd aan toegaat als in dat filmverhaal. Bij DHL en Post NL of hoe ze ook maar heten, werken ze toch ook met een CAO?

In een land waar met enige regelmaat de alarmbel rinkelt over misstanden in een varkensslachterij, de prostitutie en de huisvesting van Oost-Europese arbeiders, zullen ze bij die bedrijven toch wel drie keer nadenken over een fatsoenlijk personeelsbeleid?  

Nog geen minuut later ging de bel opnieuw. Dezelfde bezorger weer, met een enigszins verontschuldigende blik in zijn ogen en zonder pakket nu. Enkel een plastic tasje. Met daarin zijn papieren en telefoon, vermoedde ik.  

Of het koffie-aanbod nog gold en of hij gelijk even gebruik mocht maken van het toilet.

Zie je nu wel? Deze bezorger kan gewoon zijn voertuig verlaten voor een sanitaire stop. Zo erg als in dat filmverhaal is het bij ons toch niet.   

Na zijn toiletbezoek liep mijn gast de deur alweer uit.  

‘Wacht. Uw koffie, ’zei ik.

‘Ogenblikje,’ riep hij. ‘Ik bedenk ineens dat ik de bus niet heb afgesloten.’

Waarom geloofde ik hem niet? Was ik toch bang dat hij de koffie zou laten voor wat het was?

En durfde hij nu, uit goed fatsoen, niet te weigeren?

Ik wilde hem van alles vragen. Of het echt zo erg was. Of wij niet beter onze boodschappen in fysieke winkels kunnen doen, al kost hem dat zijn baan. Zou hij ook niet liever wat anders doen?

Daar was allemaal geen tijd voor.

Met frisse tegenzin, de handen in zijn zakken, liep hij naar zijn bus. ‘Bedankt voor de koffie.’

Dan schiet me te binnen dat hij dat plastic tasje is vergeten. papier

‘Wacht.’ Ik werp een blik in de gang, het toilet en de kamer, terwijl de bus wegrijdt. Geen tas.

Dan snap ik het.

Dat tasje heeft hij daarnet al snel teruggebracht naar de bus, onder het mom van de bus nog moeten afsluiten. Niks papieren en telefoon. Daarin zat die fles natuurlijk en die heeft hij netjes geleegd in onze wc.

Dus toch…Post NL en al die andere bezorgdiensten zijn geen haar beter. Pure slavernij is het.

Plassen is niet toegestaan.

Om pisnijdig van te worden.

Reacties zijn gesloten.

Alle Columns