Columns
Dit is de nieuwste column. Alle andere columns komen in de lijst hiernaast. Klik er op om het hieronder te kunnen lezen.
Weet u, hoe laat het is?
Ron Rote, 2023-02
Weet u hoe laat het is?
Het simpele antwoord is ...
Er zijn echter tijdstippen die niet op je horloge staan.
Die tijdstippen liggen alle rond het middernachtelijk uur.
Tijden bij nacht en ontij: 5 voor 12; 2 voor 12
Het ultieme onheil lijkt nabij. Om middernacht is het over en uit! Wat? Alles!
Geen misverstanden. Ik behoor niet tot het gilde der klimaatontkenners,
ben geen complottheoreticus en ook geen optimist,
die denkt dat het wel goed komt. Ik schaam me wel.
Mijn generatie zadelt de volgende twee, onze kinderen en kleinkinderen op een hoop problemen. Het is toch raar dat wij maar niet inzien dat al die ellende wordt veroorzaakt door figuren die we – met een ondertoon van bewondering -
“handige jongens” noemen.
Arjen Lubachs avondshow van afgelopen dinsdag was zeer verhelderend.
Veevoerconcerns, zuivelconglomeraten, vleesverwerkers en supermarktketens joegen ons consumentisme naar ongekende hoogten. En wij? Wij trapten erin en noemden het welvaart.
Intussen staan de directeuren van die bedrijven hoog in de Quote 500,
terwijl de voedselbanken zo weinig aanvoer krijgen, dat ze zelf moeten inkopen.
Diezelfde bedrijven financieren met hun miljoenen de protesten van de boeren, die bij diezelfde schurken in de tang zitten. Die miljoenen gun ik ze graag. Sterker nog: Ik gun ze nog veel meer. Een geweten - en wat verantwoordelijkheidsgevoel.
Er zijn ook mensen en organisaties die roepen
dat het al vijf over twaalf is.
Ze bedoelen dat al dat dreigende al begonnen is.
Waarschijnlijk hebben ze gelijk,
maar toch klinkt in “vijf over twaalf” ook iets van positiefs.
Er is immers ondanks alles een nieuwe dag begonnen.
Dat zat er om twee voor twaalf eigenlijk niet meer in.
Het is vandaag 3 voor 15. Drie dagen voor de 15e. Woensdag gaan we stemmen. Toch?
Alle partijen roepen ons op te gaan stemmen.
Retoriek te over. Na een paar zinnen weet je al hoe laat het is…
Iemand roept: de zorg… die moet je nationaliseren!
Goed idee? Mwa… Onze overheid, die iets moet regelen?
Daar moet je in Groningen eens naar vragen, dan vertellen ze je precies hoe laat het is.
Kent u de partij van mensen die praten in hun slaap.
De oogjes zijn dicht – visie, dat is niet hun woord. Nu nog snaveltjes toe. Zo ver is het nog niet. Waarover spraken zij? Over de hardwerkende Nederlander.
Die verdient applaus, complimenten en long Covid.
Intussen worden ze slaapwandelend rijken hebben geen idee hoe laat het is?
Ik wel: Tijd om te gaan… Woensdag. Zullen we?
Het schijnt in de kerk ook vijf voor twaalf te zijn.
Op sommige plaatsen zelfs twee voor twaalf.
Cynische grapjes in een kerkbestuur:
Wie zal de allerlaatste zijn?
Wie doet om 12 uur de deur op slot
en gooit de sleutel door de brievenbus?
Nee, niet op slot doen!
Daarbinnen ligt een boek
Daarin staan dingen als: De laatsten zullen de eerste zijn…
Die laatste haalt nu nog elke woensdag een maaltijd in ‘t Octaaf.
Die laatste tafelt nu nog met die andere weduwe in het Foreestenhuis.
Die laatste is nu nog blij met de bakfiets op het Betje Wolffplein.
Zouden die laatsten de eersten zijn? Wie weet?
De eersten, die iets nieuws beginnen? Wie weet?
Misschien is het 5 over twaalf en is de nieuwe dag al begonnen.
Misschien lopen de gewone kerkklokken een kwartiertje achter
en kiemt er al lang ergens iets nieuws rond die oude verhalen.
Hoe laat het is? God mag het weten! Roept de cynicus. Ja? Echt? Meen je dat?
Ik vind een vertrouwenwekkende gedachte.
Ouwe meuk, man, kijk toch eens feiten! Nee, dank u. Nog niet. Straks misschien.
Want als God het mag weten dan komen er eerst verhalen!
Daar leef ik bij. Jij mag de feiten, ik kies voor verhalen
Verhalen, die vertellen over de woestijnreis van het leven naar
veelbelovend land.
Verhalen die vertellen over een man uit het godvergeten Galilea,
die een lijdensweg gaat, met de dood als gevolg, maar opstaat en volgelingen inspireert.
De cynicus houdt vol en roept: Dat zijn maar verhaaltjes, man.
Dat klopt. Het zijn vertrouwenwekkende verhalen –
Ze wekken vertrouwen – ze zijn geloof waard.
Geloof genoeg om de feiten onder ogen te zien…
Vertrouwen genoeg om het leven met al die ups en downs,
aan te kunnen, samen met anderen.
De Duitse taal heeft daar een mooi woord voor:
Zusammen das Leben bestehen.
Ik heb dat woord geleerd uit een kinderliedje:
Alle kleine mensen, die op hun eigen kleine kleine stapjes doen,
kunnen het gezicht van de wereld veranderen kunnen alleen samen het leven aan.